Poniżej najczęściej zadawana pytania dotyczące raka jajnika.
Co to jest rak jajnika?
Rak jajnika to schorzenie, polegające na obecności komórek nowotworowych w jednym lub dwu jajnikach. Nieumiarkowane i nieprawidłowe rozmnażanie się tych komórek prowadzi do powstania guza nowotworowego, którego dalszy rozwój może zagrażać innym tkankom i doprowadzać do przerzutów.
Istnieją czynniki zwiększające ryzyko zachorowania na raka jajnika. Są to: predyspozycje genetyczne, zachorowanie w rodzinie na raka piersi lub jelita grubego, podeszły wiek lub bezdzietność. Oczywiste, że nie można mówić o nich, jak o bezwzględnie warunkujących chorobę. W przypadku tego schorzenia, jak i innych nowotworów, nie są znane wszystkie przyczyny jego powstawania.
Jak rozpoznać chorobę we wczesnym jej stadium?
Brak charakterystycznych objawów raka jajnika we wczesnym stadium choroby powoduje, że tylko u 20% pacjentek schorzenie jest diagnozowane w początkowym etapie jego rozwoju klinicznego. U większości pań jest mylone z nieżytem przewodu pokarmowego, podobne są bowiem symptomy obu chorób:
• ból zlokalizowany w różnych częściach jamy brzusznej i miednicy małej.
• uczucie pełności, przelewanie w brzuchu
• niesprecyzowane, lecz przewlekłe dolegliwości ze strony żołądka lub jelit.
• zmiany w dotychczasowej pracy systemu trawiennego bez istotnego powodu: np. zmiana zwyczajów żywieniowych.
• objawy parcia na pęcherz moczowy bez związku z infekcja układu moczowego.
• zmiany wagi bez uchwytnej przyczyny
• postępujące osłabienie organizmu
Jeśli objawy trwają dłużej niż 14 dni, należy skonsultować się z lekarzem i wykonać odpowiednie badania ginekologiczne.
Najbardziej niepokojącym objawem jest wodobrzusze.
Jak zapobiegać chorobie?
Nie odnaleziono jeszcze w pełni skutecznego sposobu profilaktyki raka jajnika. Wskazywane są jednak pewne metody, które zmniejszają ryzyko zachorowania. Wymienia się:
• doustną antykoncepcję – udowodniono, że kilkuletnie stosowanie tabletek antykoncepcyjnych znacznie zmniejsza ryzyko zachorowania
• ciążę i karmienie piersią -mowa o urodzeniu dziecka przed 25 rokiem życia
• wycięcie macicy z przydatkami – głównie u kobiet po menopauzie lub u młodszych kobiet, posiadających już potomstwo
• profilaktyczne wycięcie przydatków (jajników i jajowodów) – ten sposób poleca się przede wszystkim kobietom, u których stwierdzono rodzinne predyspozycje do zachorowania na nowotwór jajników. Jest to bowiem metoda wyraźnie redukująca możliwość zachorowania.
Czy chemioterapię zaleca się każdemu pacjentowi?
Lekarze decydują się na zastosowanie chemioterapii w przypadku pacjentów, u których szanse na wyzdrowienie, przedłużenie życia lub zmniejszenie symptomów choroby są wyższe niż potencjalne ryzyko. Zdają sobie przecież sprawę z zagrożeń i niedogodności związanych z jej stosowaniem, a także z faktu, że nie na każdy nowotwór chemioterapia działa tak samo.
Co to właściwie jest nowotwór?
Nowotwór to choroba w której komórki organizmu dzielą się w sposób niekontrolowany przez organizm, a nowo powstałe komórki nowotworowe nie różnicują się w typowe komórki tkanki. Rozwój choroby jest procesem wieloetapowym i wpływają na niego zarówno czynniki zewnętrzne, środowiskowe, jak i skłonności naszego materiału genetycznego na uszkodzenia.
Czy możliwe jest całkowite wyleczenie?
Całkowite wyleczenie jest możliwe, o ile nowotwór jest wykryty we wczesnym stadium zaawansowania i szybko zostaje wprowadzone leczenie konwencjonalne. Duże znaczenie ma również stan fizyczny i psychiczny pacjenta. Z tego też względu w trakcie całego procesu leczenia bardzo ważne jest prawidłowe odżywianie, odpowiednie ćwiczenia fizyczne (czasem wystarczy po prostu ruch) i wsparcie ze strony rodziny, mobilizujące do walki z rakiem. Warto także, żeby rodzina i przyjaciele chorego ściśle współpracowali z lekarzem prowadzącym i pozostałymi członkami zespołu lekarzy.
Czy po leczeniu przeciwnowotworowym mam szansę na posiadanie dzieci?
Jeśli w trakcie leczenia przeciwnowotworowego nie usunięto jajników lub narządów rodnych, jest nadzieja na zajście w ciążę. Co prawda po lekach i naświetlaniu mogą wystąpić zaburzenia płodności, ale bardzo często ustają one po jakimś czasie. Trzeba jednak uważać, żeby nie doszło do zapłodnienia w trakcie leczenia i minimum pół roku od jego zakończenia. Są nawet teorie, że okres ten powinno się przedłużyć do 2 lat. A wszystko po to, by uchronić przyszłe potomstwo przed wystąpieniem chorób lub wad genetycznych, które spowodować może uszkodzony przez cytostatyki materiał genetyczny. Po upływie “okresu ochronnego”, ryzyko wystąpienia wad u dziecka jest takie samo, jak i u dzieci rodziców zdrowych.
Pewnym rozwiązaniem dla młodych pacjentek jest zdeponowanie zapłodnionych komórek jajowych w specjalistycznych “bankach”.
Niestety, zdarzają się również przypadki występowania u pacjentek w różnym wieku symptomów wcześniejszej menopauzy, z całkowitym ustaniem czynności hormonalnej włącznie.
Źródło: www.rakjajnika.pl